Butoh
Hoe zou het zijn als je zou kunnen genieten van gevoelens als verdriet, frustratie, of angst?
In onze samenleving bestaat er zoveel dogma over gevoelens. Je lijkt je altijd goed te moeten voelen, of juist niet zoveel te moeten voelen.
Butoh is een kunst- en dansstroming die opkwam na de Tweede Wereldoorlog in Japan.
Waar Westerse dans haar best doet om iets moois en krachtigs neer te zetten richt Butoh zich juist op de fragiliteit en de schaduwkanten van het menszijn. Hiermee gaat het tegen bestaande conventies in over kunst, en over hoe het gevoelsleven van een mens eruit zou moeten zien.
Bij Armand van den Hamer kwam ik in aanraking met Butoh. Ik werd getroffen door de kracht van het werken met schaduwkanten en de niet geaccepteerde stukken van mezelf. Het zette veel in beweging. Delen van mezelf die gewoonlijk nooit vrij konden bewegen, konden dat nu wel. Dit voelde alsof er nieuwe energie in mij werd aangeboord.
In dans kunnen we even loslaten hoe het hoort. Alle afspraken over hoe we ons dienen te gedragen in de maatschappij kunnen we tijdelijk parkeren. Om zo onszelf te ontmoeten, met wat er op dit moment aanwezig is.
Butoh is voor mij een grote inspiratiebron die me de handvaten geeft om alles wat er leeft in de danser te betrekken in de dans. Dit doen we door te vertragen in onze beweging en vanuit daar op onderzoek te gaan in gevoelens en emoties die in ons leven. We volgen nauwgezet hoe gevoelens door ons lijf bewegen, en laten deze tot uitdrukking komen.
